Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

ΑΝΑΛΥΣΗ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΩΝΥΜΩΝ

Δελής, Δελλής, Ντελής.=Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, ντελή ή δελή (τουρκ. deli) και αργότερα ντελίλ (τουρκ. delil, δηλ. «οδηγοί») ονομαζόταν στρατιωτικό σώμα ιππέων που οργανώθηκε αρχικά στο χώρο των Βαλκανίων, περί τα τέλη του 15ου αιώνα. Η ονομασία του προερχόταν από την τουρκική λέξη deli που υποδηλώνει τον παράφρονα ή τον παράτολμο, εκείνον που προβαίνει σε ανήκουστη ανδρεία αψηφώντας το θάνατο σε μάχες ή συμπλοκές. Οι δελήδες ήταν αρχικά ακόλουθοι του Μπεηλέρμπεη της Ρούμελης. Έφεραν πανοπλία, λόγχη, ρόπαλο και στολή φτιαγμένη από δέρματα άγριων ζώων.
Η λέξη αυτή υφίσταται σε ελληνικά επίθετα είτε ως αυτούσια (Δελής, Δελλής, Ντελής) και ως πρώτο συνθετικό σε σύνθετα επώνυμα, όπως π.χ. Δεληαργύρης, Δεληβοριάς, Δεληγεώργης, Δεληγιάννης κ.λπ. Επίσης υφίσταται και ως προσδιορισμός του παράφρονα π.χ. "μας κάνει τον ντελή" (= τον άγριο). Επί τουρκοκρατίας ως τοπωνύμιο δήλωνε περισσότερο ασφαλές πέρασμα για ιππικό. Πολλά χωριά έφεραν αυτό ως πρώτο συνθετικό της ονομασίας τους.
 --------------------------------------------------------------------------------------------- 
Δαγκλής ή Νταγκλής= το έφερε ισχυρή πολεμική οικογένεια από το Σούλι, μέλη της οποίας αναφέρονται στους αγώνες κατά του Αλή Πασά και αργότερα ως αγωνιστές στην Επανάσταση του 1821. Γενικότερα, το επώνυμο μπορεί να αναφέρεται σε κάποιο από τα εξής πρόσωπα:
Βασίλειος Δαγκλής
Γιώτης (Παναγιώτης) Δαγκλής (αναφέρεται ως ο σημαντικότερος της οικογένειας)
Γκόγκας Δαγκλής ή καπεταν-Γκόγκας (θάν.1808), αρχηγός της οικογένειας
Ιωάννης ή Ναστούλας Δαγκλής (1800-1886)
Κίτσος Δαγκλής (θάν.1826)
--------------------------------------------------------------------------------------------------
 Δουμπιώτης το επώνυμο ανήκει σε οικογένεια από τα Δουμπιά Χαλκιδικής, της οποίας αρκετά μέλη έλαβαν μέρος σε απελευθερωτικούς πολέμους της Ελλάδας.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
Βρετέας  = Από το βρετός, ο ευρημένος, ο ευρετός 1) επί νηπίων το υπό των οικείων του εγκαταλειφθέν ή ευρεθέν υπό τινός βρέφoς το έκθετον 2) νήπιον υπό των γονέων τον αποτεθέν εμπρόσθεν της εκκλησίας είτε εν τη οδώ, ίνα ανάλαβη τη βάπτιση του ο πρώτος τυχόν διαβάτης. Σύνηθες στη Μάνη όπου ονομάζεται έτσι από πρόληψη πιστεύοντας ότι θα αποφευχθεί ο θάνατος. Επώνυμο από το 14ο αι με την αρχική μορφή Ευρετός. ---------------------------------------------
Γιαννόπουλος : πατρωνυμικό, προέρχεται από το βαπτιστικό όνομα Ιωάννης, Γιάννης.
Ελισσαίου : Εβραϊκό όνομα. Σημαίνει ο θεός βοηθά, βλέπει.
Καπακλής : Τούρκικο kapak = καπάκι, kapakli = σκεπασμένος.
Κλάδη : Πιθανόν από τη λέξη κλαδί.
Κοντόπουλος : Προέρχεται από παρατσούκλι που οφείλεται σε σωματική ιδιότητα του ατόμου = χαμηλός, κοντός, όχι ψηλός + οπουλος.
Κοντούλη : Προέρχεται από το παρατσούκλι που οφείλεται σε . . . σωματική ιδιότητα του ατόμου = χαμηλός, κοντός, όχι ψηλός.
Κότσης : Ίσως από τη λέξη κότσι = αστράγαλος.
Κουτουμάνου : Από την κεφαλονίτικη ιδιωματική λέξη κουτουμάνος που σημαίνει το μικρό ευτραφές κουτάβι. Σπάνια σημαίνει και το μικρό παιδί με τα ίδια χαρακτηριστικά.
Μαυροειδή : Προέρχεται από παρατσούκλι που έχει σχέση με σωματική κατάσταση ή ιδιότητα του ατόμου που είναι μελαχρινός ή μαύρος. Μαύρος + ουσ. είδος. Επώνυμο από το 10ο αι. (Μαυροειδής Μιχάλης, ιερέας στην πόλη.)
 

Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2015

Κρητικα επώνυμα με ενετικές ρίζες



 Aνωγειανά επώνυμα με ενετικές ρίζες  --                                           
Μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Βενετούς το 1211, κατέφευγαν λόγω εποικισμού από την Βενετία στην Κρήτη πολλές οικογένειες ευγενείς, ηγετικές, για να τη διοικήσουν.
Την ανώτατη κοινωνική βαθμίδα αποτελούσαν σι Βενετικοί ευγενείς και οι φεουδάρχες. Αριστοκράτες δεύτερης κατηγορίας ήταν οι Κρητικοί ευγενείς.
Οι απλοί πολίτες των πόλεων λεγόταν αστοί, οι δε χωρικοί διακρινόταν σε “άγραφους”, σε “απελεύθερους”, σε “πάροικους” και δούλευαν στα κτήματα του Δημοσίου.
Πολλοί από τους ευγενείς Βενετούς με την πάροδο των χρόνων εξελληνίστηκαν τέλεια και περισσότερο όσοι έμεναν στην ύπαιθρο. Ο Αγ. Ξηρουχάκης «Η Βενετοκρ. Ανατολή» αναφέρει ότι στην έκθεσή τους προς την Γερουσία οι σύνδικοί της Γρίτης και Γκαρτζόνης το 1584 λένε για τους ευγενείς αποίκους της Κρήτης και ιθαγενείς ότι κατάγονται από την Ιταλία, αλλά η καταγωγή τους είναι τόσο απηρχαιωμένη και λησμονημένη, ώστε μπορούν να λέγονται Έλληνες.

Συνεχίζοντας ο Ξηρουχάκης αναφέρει, “Οι ευγενείς Βενετοί αναμίχθηκαν και συγχωνεύθηκαν με τους ιθαγενείς Έλληνες με μικτούς γάμους, που παρά τις απαγορευτικές διατάξεις του Δόγη και αφορισμούς του Πάπα δεν έπαυαν να συνάπτονται μεταξύ Βενετών αποίκων και ιθαγενών Ελλήνων της νήσου, ευγενών και μη”.
Ο ιστορικός Στ. Ξανθουδίδης (Κρητ. συμβ. Ενετοκρ. αναφέρει “ότι από τη βάπτιση και στεφάνωση Κρητών από τιμαριούχους, εδίδοντο βενετικά βαπτιστικά ονόματα και από αναδόχους που δεν ήταν Βενετοί για να κολακέψουν κάποιον άρχοντα, είτε γιατί οι γονείς τα πρότειναν λόγω θαυμασμού προς το πρόσωπο κάποιου ενετού”.
Ο Γ. Πλουμίδης, οι Βενετοκρ. Ελληνικές χώρες, αναφέρει ότι “Μεταξύ των πληθυσμών και στρατιωτών είχαν αναπτυχθεί στενές σχέσεις φιλικές και συγγενικές, αφού αρκετοί είχαν νυμφευθεί γυναίκες του τόπου”. Οι μικτοί αυτοί γάμοι, ενώ προηγουμένως ήταν αθέμιτοι και απαγορεύονταν, ύστερα από τη συνθήκη του Καλλέργη (1299) επιτράπηκαν.
Οι Βενετοί ιστορικοί επίσης, θέλοντας να δικαιολογήσουν την αφομοίωση και συγχώνευση των ευγενών Βενετών με τους Κρητικούς, γράφουν ότι “έχομε τα ίδια ονόματα, γιατί οι ευγενείς Βενετοί όταν βάπτιζαν τέκνα Κρητικών τους έδιναν το δικό τους όνομα”.
Από παρωνύμια για σκωπτικούς λόγους σχηματισμένα από ονόματα επιφανών Βενετών, που στο τέλος κατέληξε να γίνουν οικογενειακά ονόματα των προσώπων αυτών και των απογόνων τους. Αυτά όμως τα Βενετικά οικογενειακά πρέπει να είναι ελάχιστα.
Ο Γενικός Προβλεπτής (1574 – 1577) Giakomo Foscarini στην έκθεσή του αναφέρει τα εξής σχετικά: “Από τους ευγενείς Βενετούς… πολλοί είναι, που δεν έχουν ανάμνηση της ευγενικής καταγωγής τους και πάρα πολλοί τόσο φτωχοί… εργάζονται με τα χέρια τους στις γεωργικές δουλειές και δεν διατηρούν τίποτε άλλο παρά το επίθετο και λίγο φέουδο, που τους έμεινε ύστερα από το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα,

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2015

Αρχαία ελληνικά ονόματα που υπαρχουν εως σημερα

και όμως είναι αρχαία ελληνικά ονόματα ---

Υπάρχουν ονόματα, τα οποία πολλοί θεωρούν χριστιανικά καί τα χρησιμοποιούν ως τέτοια, αν καί προέρχονται από παλαιότερες εποχές. Καί μάλιστα τόσο οι φέροντες αυτά τα ονόματα όσο καί οι γνωρίζοντες αυτούς τους ανθρώπους, θα υπεστήριζαν με φανατισμό την χριστιανική φύση αυτών των ονομάτων.
Όμως, εγώ θα καταρρίψω αυτόν τον μύθο, αποδεικνύοντας ότι τα συγκεκριμένα ονόματα είναι Αρχαία Ελληνικά, ενώ δεν έχουν καμμία σχέση με την επικράτηση της νέας θρησκείας, διότι προϋπήρχαν.
Σε κάθε όνομα, θα παραθέτω σχετικό αρχαίο κείμενο καί αντίστοχη μετάφραση, ενώ το Αρχαίο Ελληνικό Κείμενο επειδή δεν διαθέτω πολυτονιστή, θα παρατίθεται στο μονοτονικό. Αν δεν παραθέτω μικρή αναφορά, θα παραθέτω ολόκληρο τον τίτλο του σχετικού συγγράμματος που είναι αφιερωμένο σε αυτό το πρόσωπο.
Τα συγκεκριμένα ονόματα θα παρατεθούν κατά απόλυτη αλφαβητική σειρά.
Καί τα συγκεκριμένα ονόματα είναι τα εξής πέντε:
1) Αντώνιος
2) Δημήτριος
3) Νικόλαος
4) Σάββας
5) Φώτιος
6) Χρήστος
Σε κάθε όνομα θα παραθέτω το αντίστοιχο χωρίο από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, στο οποίο θα αποδεικνύω ότι το συγκεκριμένο όνομα υπάρχει πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.
Νομίζω ότι θα τα θεωρήσετε ενδιαφέροντα, ώστε να μπορέσετε να διαπιστώσετε ότι ακόμα καί τα ονόματα δανείστηκε η χριστιανική θρησκεία. Αλλά είναι ώρα να παραθέσω τις πηγές.
Β) Πηγές
1) Αντώνιος
Αρχαίο κείμενο
ήν δέ καί λόγος παλαιός Ηρακλείδας είναι τούς Αντωνίους, απ’ Άντωνος παιδός Ηρακλέους γεγονότας.
Μετάφραση “Κάκτου”
Υπήρχε καί μία αρχαία παράδοση πως οι Αντώνιοι ήταν Ηρακλείδες, απόγονοι του Άντωνος, γιου του Ηρακλή.
Πηγή: Πλουτάρχου βίος Αντωνίου κεφάλαιο 4, εδάφιο 2, εκδόσεις “Κάκτος”, τόμος 167 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων “Οι Έλληνες”, Αθήνα Νοέμβριος 1.993μ.α.χ.χ.
2) Δημήτριος
Ο πρώτος Δημήτριος αναφερόμενος στην Παγκόσμια Ιστορία είναι ο Δημήτριος ο Πολιορκητής, ο οποίος γεννήθηκε το 337π.α.χ.χ., έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας τα έτη 294 – 288π.α.χ.χ. καί πέθανε αιχμάλωτος στα χέρια του Σελεύκου το
283π.α.χ.χ.
Είναι στον ίδιο τόμο με τον Αντώνιο, δηλαδή στον τόμο 167 των εκδόσεων “Κάκτος”, της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων “Οι Έλληνες”.
Άρα το γεγονός ότι ο Δημήτριος ο Πολιορκητής έζησε τα έτη 337 – 283π.α.χ.χ., σημαίνει ότι δεν ισχύει ο μύθος ότι τάχα το εν λόγω όνομα είναι χριστιανικό, διότι το συγκεκριμένο όνομα προϋπάρχει της χριστιανικής θρησκείας, αρκετούς αιώνες πριν.
3) Νικόλαος
Ο πρώτος Νικόλαος δεν είναι βεβαίως ο “άγιος Νικόλαος” των χριστιανών.
Αντιθέτως, από τα Αρχαία Ελληνικά κείμενα, γνωρίζουμε ότι το συγκεκριμένο κόνομα υπάρχει πολλούς αιώνες πριν την έλευση της συγκεκριμένης θρησκείας.
Αρχαίο κείμενο
Αχθομένων δέ καί συμφορή χρεωμένων Λακεδαιμονίων, αλίης τε πολλάκις συλλεγομένης καί κήρυγμα τοιόνδε ποιευμένων, εί τις βούλοιτο Λακεδαιμονίων πρό τής Σπάρτης αποθνήσκειν, Σπερθίης τε ο Ανηρίστου καί Βούλις ο Νικόλεω, άνδρες Σπαρτιήται φύσι τε γεγονότες εύ καί χρήμασι ανήκοντες ες τά πρώτα, εθελονταί υπέδυσαν ποινήν τείσειν Ξέρξη τών Δαρείου κηρύκων τών εν Σπάρτη απολομένων.
Μετάφραση “Κάκτου”
Αυτό το φαινόμενο τους ανησύχησε κι έκαναν τακτικά συμβούλια, στα οποία ο κήρυκας έθετε το ερώτημα: “Υπάρχει κανείς Σπαρτιάτης που να είναι πρόθυμος να πεθάνει για την πατρίδα του;”. Δύο άνδρες, ο Σπερθίας, γιος του Ανηρίστου, καί ο Βούλης, γιος του Νικολάου, που ανήκαν καί σε διακεκριμένες καί πλούσιες οικογένειες, πρόσφεραν εθελοντικά τη ζωή τους
στον Ξέρξη ως εξιλέωση για τους αγγελιοφόρους του Δαρείου που φονεύτηκαν στη Σπάρτη.
Πηγή: Ηροδότου Ιστορία, Ζ’ 134, 2, εκδόσεις “Κάκτος”, τόμος 50 της σειράς των Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφεών “Οι Έλληνες”, Αθήνα 1.992μ.α.χ.χ.
4) Σάββας
Αρχαίο κείμενο
Τών δέ Γυμνοσοφιστών τούς μάλιστα τόν Σάββαν αναπείσαντας αποστήναι καί κακά πλείστα τοίς Μακεδόσι παρασχόντας λαβών δέκα, δεινούς δκοκούντας είναι περί τάς αποκρίσεις καί βραχυλόγους, ερωτήματα προύθηκεν αυτοίς άπορα, φήσας αποκτενείν τόν μή ορθώς αποκρινάμενον πρώτον, είτ’ εφεξής ούτω τούς άλλους’ ένα δέ τόν πρεσβύτατον εκέλευσεν <επι>κρίνειν.
Μετάφραση «Κάκτου»
Συνέλαβε δέκα από τους Γυμνοσοφιστές, εκείνους κυρίως που έπεισαν τον Σάββα να αποστατήσει καί προκάλεσαν πάρα πολλές συμφορές στους Μακεδόνες, καί που είχαν φήμη πως ήταν φοβεροί στις απαντήσεις. Τους έθεσε δύσκολες ερωτήσεις, αφού είπε ότι θα σκοτώσει αυτόν που πρώτος δεν θα απαντήσει σωστά, καί στη συνέχεια τους άλλους. Κι έναν, τον πιο ηλικιωμένο, τον διέταξε να κρίνει.
Πηγή: Πλουτάρχου Βίος Αλεξάνδρου κεφάλαιο 64, εδάφιο 1, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 162 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα Οκτώβριος 1.993μ.α.χ.χ.
5) Φώτιος
Παρακάτω παραθέτω ένα απόσπασμα από το δεύτερο βιβλίο της ιστορίας του Θουκυδίδη, κεφάλαιο 80, εδάφια 4-5. Η μετάφραση είναι των εκδόσεων «Κάκτος».
Ως μία εισαγωγή, οφείλω να σημειώσω ότι οι κάτοικοι της Αμβρακίας καί οι Χάονες, σύμμαχοί τους, προτείνουν στους Λακεδαιμονίους, να εκστρατεύσουν μαζί τους κατά της Ακαρνανίας για να την αποσπάσουν από την Αθηναϊκή συμμαχία. Οι Λακεδαιμόνιοι αποστέλλουν χιλίους οπλίτες με αρχηγό τον Κνήμο. Να τί γράφει ο Θουκυδίδης για τους συμμάχους του Κνήμου σε αυτήν την εκστρατεία.
Αρχαίο κείμενο
Κνήμος δέ καί οι μετ’ αυτού χίλιοι οπλίται επειδή επεραιώθησαν λαθόντες Φορμίωνα, ός ήρχε τών είκοσι νεών τών Αττικών αί περί Ναύπακτον εφρούρουν, ευθύς παρεσκευάζοντο τήν κατά γήν στρατείαν. Καί αυτώ παρήσαν Ελλήνων μέν Αμπρακιώται καί Λευκάδιοι καί Ανακτόριοι καί ούς αυτός έχων ήλθε χίλιοι Πελοποννησίων, βάρβαροι δέ Χάονες χίλιοι αβασίλευτοι, ών ηγούντο επετησίω προστατεία εκ τού αρχικού γένους Φώτιος καί Νικάνωρ. ξυνεστρατεύοντο δέ μετά Χαόνων καί Θεσπρωτοί αβασίλευτοι.
Μετάφραση Κάκτου
Ο Κνήμος, με τους χίλιους οπλίτες, κατόρθωσε να φτάσει στη Λευκάδα, χωρίς να τον πάρει είδηση ο Φορμίωνας –ο οποίος ήταν αρχηγός των είκοσι αθηναϊκών καραβιών που περιπολούσαν γύρω από τη Ναύπακτο-κι αμέσως άρχισε τις ετοιμασίες για την εκστρατεία από στεριά. Έλληνες είχε μαζί του τους Αμπρακιώτες, τους Λευκαδίους καί τους Ανακτορίους, κι επίσης τους χίλιους Πελοποννησίους που έφερε όταν ήρθε. βαρβάρους είχε χίλιους Χάονες, λαό χωρίς βασιλιά, με αρχηγούς το Φώτιο καί το Νικάνορα, από την ηγεμονική οικογένεια του τόπου, οι οποίοι ασκούσαν την εξουσία για ένα χρόνο. Μαζί με τους Χάονες εκστρατεύανε κι οι Θεσπρωτοί, χωρίς βασιλιά καί τούτοι.
Σχόλιο: Όπως συνάγεται από το ανωτέρω απόσπασμα, το όνομα Φώτιος είναι προχριστιανικό, όπως προχριστιανική εορτή είναι καί τα Θεοφάνεια.
Ωστόσο, οφείλω να σημειώσω ότι η θέση του Θουκυδίδη ότι οι Χάονες ήσαν βάρβαροι, δεν είναι λογική, αφού οι αρχηγοί τους έχουν Ελληνικά ονόματα. Εκτός αν θεωρήσουμε ότι ο Θουκυδίδης τους θεωρούσε βαρβάρους, επειδή ήσαν ακόμη σε χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο σε σχέση με τους υπολοίπους Έλληνες.
Η έγκριτη εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Λαρούς, αναφέρει ότι οι Χάονες ονομάζονταν καί Χώνες, ενώ κυριάρχησαν σε όλη την Ήπειρο.
Λαός με το ίδιο όνομα αναφέρεται καί στην Ιταλία.
Ακόμη, η έγκριτη εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς, αναφέρει ότι η Χαονία, δηλαδή η χώρα των Χαόνων, εκτείνεται από τα Κεραύνια όρη μέχρι τον Θύαμι(=ποταμό Καλαμά), ενώ οι πόλεις των Χαόνων λέγονταν Πάνορμος, Όγχηστος, Ίλιον,
Βουθρωτό, Φοινίκη κ.λ.π.
Κατά την παράδοση, η Χαονία ονομάσθηκε έτσι από τον Χάονα, γιό του Πριάμου.
Αυτά τα αφιερώνω σε όλους όσους πιστεύουν ότι το όνομα Φώτιος καί η εορτή των Θεοφανείων είναι χριστιανικά.
Πηγή: Θουκυδίδη Ιστορία δεύτερο βιβλίο κεφάλαιο 80, εδάφια 4 – 5, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 17 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα 1.991μ.α.χ.χ.
6) Χρήστος
Θα εκπλαγούν πολλοί, αλλά όμως θα αποδείξω με αρχαία Ελληνική πηγή ότι το όνομα Χρήστος είναι Ελληνικό, πριν την επικράτηση της χριστιανικής θρησκείας.
Εντυπωσιακότο μέν, αληθέστατο δέ.
Αλλά ήλθε η ώρα να παραθέσω την αρχαία Ελληνική πηγή.
Αρχαίο κείμενο
Τόν δέ Βυζάντιον σοφιστήν Χρήστον αδικεί η Ελλάς αμελούντες ανδρός, ός άριστα μέν Ελλήνων υπό Ηρώδου επαιδεύθη, πολλούς δέ επαίδευσε καί θαυμασίους άνδρας,
ών εγένετο Ιππόδρομός τε ο σοφιστής καί Φιλίσκος καί Ισαγόρας ο τής τραγωδίας ποιητής ρήτορές τε ευδόκιμοι Νικομήδης ο εκ τού Περγάμου καί Ακύλας ο εκ τής εώου Γαλατίας καί Αρισταίνετος ο Βυζάντιος καί τών ελλογίμως φιλοσοφησάντων Κάλλαισχρός τε ο Αθηναίος καί ο επί βωμώ Σώσπις καί πλείους έτεροι λόγου άξιοι.
Μετάφραση «Κάκτου»
Τον Βυζάντιο σοφιστή Χρήστο τον αδικούν οι Έλληνες καί δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία σε άνδρα που μορφώθηκε από τον Ηρώδη καλλίτερα απ’ όλους τους άλλους Έλληνες, αλλά καί ο ίδιος μόρφωσε πολλούς καί αξιοθαύμαστους άνδρες, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται ο σοφιστής Ιπποδρομος, ο Φιλίσκος, ο τραγικός ποιητής Ισαγόρας, ρήτορες ξακουστοί όπως ο Νικομήδης από την Πέργαμο, ο Ακύλας από την ανατολική Γαλατία καί ο Αρισταίνετος ο Βυζάντιος, ονομαστοί φιλόσοφοι, όπως ο Αθηναίος Κάλλαισχρος ο υπεύθυνος για τις θυσίες Σώσπις καί πολλοί άλλοι αξιόλογοι άνδρες.
Πηγή: Φιλοστράτου Άπαντα, τόμος τέταρτος, Βίοι Σοφιστών, Β΄ βιβλίο, σοφιστής ια΄, κεφάλαιο 591, σειρές 1 – 10, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 310 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα 1.994μ.α.χ.χ.
Γ) Βιβλιογραφία
1) Θουκυδίδη Ιστορία δεύτερος τόμος, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 17 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα 1.991μ.α.χ.χ.
2) Ηροδότου Ιστορία έβδομος τόμος, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 50 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα 1.992μ.α.χ.χ.
3) Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι Αλέξανδρος–Καίσαρ, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 162 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα Οκτώβριος 1.993μ.α.χ.χ.
4) Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι Δημήτριος–Αντώνιος, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 167 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα Νοέμβριος 1.993μ.α.χ.χ.
5) Φιλοστράτου Άπαντα τόμος τέταρτος Βίοι Σοφιστών, εκδόσεις «Κάκτος», τόμος 310 της σειράς Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων «Οι Έλληνες», Αθήνα 1.994μ.α.χ.χ.
Γεώργιος – Χαράλαμπος Κατρακίλης, απόφοιτος του Τμήματος Ιστορίας καί Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού καί Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, ιστορικός.
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο επικοινωνίας: oath@ath.forthnet.gr, antiochusacharnensis@gmail.com, antiochusachanrnensis@hotmail.com
 

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2015

Η αλλαγή στα κακόηχα επώνυμα!


Η αλλαγή στα κακόηχα, άκομψα και θλιβερά επώνυμα!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ
ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΛΕΜΠΕΣΗΣ
---του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.----
Ο ασυμβίβαστος Νικόλαος Π. Θηβαίος (1902-1948), του οποίου η βιογραφία δεν κοσμεί τα λεξικά και τις εγκυκλοπαίδειές μας, υπήρξε από τους ευφυέστερους νομικούς της χώρας μας, με σπινθηροβόλο πνεύμα και ιστορικοφιλοσοφικές ανησυχίες.
 Είχε τη δυνατότητα να τροφοδοτεί τον περίγυρό του με γόνιμους προβληματισμούς και να προκαλεί συζητήσεις.
 Όπως μας πληροφορεί ο Ευάγγελος Λεμπέσης, «εις αυτόν τον ανεξάντλητον εις εμπνεύσεις και εις παντοειδή πρωτοτυπίαν επιστήμονα» οφείλεται η συγγραφή της περίφημης πραγματείας του «Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω»! Εξάλλου, στη δική του εφημερίδα, την «Εφημερίδα των Ελλήνων Νομικών», πρωτοδημοσιεύθηκε το 1941. Δεν ήταν όμως η μόνη. Με τα άρθρα του συχνά τροφοδοτούσε τις στήλες των χρονογράφων. Το ίδιο συνέβη και πριν από 70 χρόνια, καταμεσής της Κατοχής, το 1943, όταν έβαλε σε πραγματικούς μπελάδες τον δημοσιογράφο και συγγραφέα Παύλο Παλαιολόγο.
Σε άρθρο του που δημοσίευσε στην εφημερίδα του, ο Ν. Θηβαίος αναρωτιόταν τι σημαίνουν τα επώνυμα. Συμπέραινε δε, μεταξύ άλλων, πως και μόνον το άκουσμα πολλών ονομάτων ανακαλούσε σε όποιους το άκουγαν κοπρώνες και μιάσματα ή προκαλούσε γέλια στα χείλη του αναγνώστη ή του ακροατή. Αυτό ήταν. «Τσίμπησε» ο Π. Παλαιολόγος και έσπευσε να γράψει το καθημερινό χρονογράφημά του υποστηρίζοντας πως διατηρούσε ένα μακρύ κατάλογο ονομάτων τόσο τολμηρών που δεν μπορούσε να τα δώσει προς δημοσίευση.
Περιορίστηκε δε να αναφερθεί σε επώνυμα κακόηχα, άκομψα, θλιβερά ή αηδιαστικά, ή σε επώνυμα που έδιναν ιδιότητες που δεν είχαν οι κάτοχοί τους ή εάν τις είχαν δεν ήθελαν κάποιος να τους τις θυμίζει. Ε, έφτανε ο καημός σε όποιον λεγόταν Άσοφος, Κακίας, Καμπούρης, Κουφός, Τραυλός, Κοντομίχαλος, Αγέλαστος, Βάσανος, Κατσούφης, Μαύρος, Κλεφτογιάννης. Ήταν ανάγκη να τους το θυμίζουν;
Αυτά έγραφε ο Παλαιολόγος, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από το γεγονός ότι είχε φύγει από τη ζωή στον Βόλο κάποιος που πέρασε τη ζωή του Λερωμένος και με την ονομαστική αυτή ακαθαρσία παραδόθηκε στην αιωνιότητα. Επίσης, ότι κάποια επίθετα όπως Τουρκοβασίλης, Φράγκος, Ολλανδέζος, Αρμένης, Αρβανίτης κ.ά. παρέπεμπαν σε τόπους καταγωγής.
Ακόμη επώνυμα που διέστρεφαν την επαγγελματική ιδιότητα του φέροντος όπως ο δημοσιογράφος Βουτυράς, οι δικηγόροι Λαδάς και Τσουκαλάς, ο αλευράς που λεγόταν Τσαγγάρης και ο Τσαγγάρης που διηύθυνε το Πρακτορείο Εφημερίδων. Πιθανολογούσε δε το παράδοξο να παραμερίζεται ο κ. Νερουλός και επικεφαλής της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας να μπαίνει ο Φωτιάς, αντί του Καμμένου που τον καταλάμβανε το όριο ηλικίας.
Αναφερόμενος σε πραγματικά πρόσωπα των ημερών του έγραφε πως βρέθηκε Μητροπολίτης με μισή ντουζίνα παιδιά, Αρχιμανδρίτης με χαρτοπαικτικές λέσχες, Καλόγηροι με καμπαρέ, Παπάδες με τη μπλούζα χειρούργου και Διάκοι που κυβερνούσαν Εκκλησία και Πολιτεία.
ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ
ΠΑΥΛΟΣ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΣ
Ως άκομψα κατέγραφε τα επώνυμα Καραμπατζάκογλου, Ακτσηογλούς, Καραμπαρμπούνης, Αλογογιάννης και Χατζημπερμπάντης, ενώ δεν παρέλειψε να σχολιάσει τους εργολάβους κηδειών Ζώη και Χάρο, τον δικηγόρο Ψευδό, τον τενόρο Λαπά ή τις κυρίες Γίδα, Κατρουλή, Τσίκνα κ.ά. Υπήρχαν βέβαια και τα επώνυμα που ταίριαζαν.
Ο ανθοπώλης Φλεριανός, ο ζαχαροπλάστης Ζαχαράτος, ο ιδιοκτήτης Σχολής Στενογραφίας Μελέτης και Ξένων Γλωσσών Δασκαλάκης, ο πουκαμισάς Κολλάρος, ο δικηγόρος Δικαίος, ο αρωματοπώλης Ανθομελίδης, ο Γλυφαδιώτης φούρναρης Φουρναράκης , ο οινοπώλης Ξυδιάς, ο κουρέας Κτενάς και ο ράφτης Τσόχας. Ακόμη ο εστιάτορας Φασούλης, ο υποδηματοποιός Παπουτσής, ο ελαιοπώλης Λιόφαγος, ο ράφτης Καλοφορίδης και ο συμβολαιογράφος Δικαιοφύλαξ.
Τέλος, ο Παλαιολόγος συντασσόταν εμμέσως με την άποψη Θηβαίου πως σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είχε επιβληθεί «νομοθετικώς εις τους πολίτας η αλλαγή ονομάτων μεμιασμένων, γελοίων ή εν προφανεί δυσαρμονίαν προς την ανθρωπίνην αξιοπρέπειαν». Τι το ήθελε να ασχοληθεί με τα επώνυμα ο Παλαιολόγος. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.
Οι αντιδράσεις ήταν σφοδρές και οι επιστολές που έλαβε ακόμη περισσότερες. «Από την αποφράδα εκείνη ημέρα βαρέθηκα να ανοίγω επιστολές» εξεμολογήθηκε ο έμπειρος δημοσιογράφος, προσθέτοντας ότι «του Έλληνος ο τράχηλος αστεία δεν υπομένει».
Οργισμένος ο Καραμπατζάκογλου του έγραψε πως μέχρι ύστατης πνοής θα επιμείνει να φέρει το τιμημένο επώνυμό του που θύμιζε την αλησμόνητη Ασία, ενώ μέχρι τη στερνή του άχνα επέμενε ότι θα φέρει το επώνυμό του και ο λόγιος Τενεκές. Βέβαια, υπήρξαν και εκείνοι που είδαν το θέμα με ψυχραιμία και χιούμορ. Στους πρώτους ανήκε ο φιλόλογος Μιχαήλ Μιχαηλίδης Νουάρος, ο οποίος ανέλυσε την προέλευση των ελληνικών επωνύμων. Ανάμεσα στους δεύτερους ήταν και ένας υπάλληλος τραπέζης που έλαβε φορτωτική στα ονόματα Μπρίκα και Καφφέ και αναζητούσε το καμινέτο του.

Δευτέρα 5 Ιανουαρίου 2015

ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΗΣ

ΚΟΥΤΣΑΒΑΚΗΣ ---
 Σε αυτή την περίοδο της έντονης προεκλογολογίας μου ήρθαν στον νού κάποιες άλλες εποχές στην ιστορία μας που παρουσιάζουν πολλά κοινά με τις στιγμές που ζούμε τώρα.
Η Αθήνα του δεύτερου μισού του 19ου αι. με τις έντονες πολιτικές αναταραχές, το ξέσπασμα σκανδάλων στον δημόσιο βίο,την αχαλίνωτη εγκληματικότητα,την οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση και την εναλλαγή ανάμεσα σε δύο κόμματα (του Τρικούπη και του Διλιγιάννη) στα μάτια μου φαντάζει τόσο κοντά στις μέρες μας......
Οσον αφορά λοιπόν την εγκληματικότητα, σε μια γειτονιά της Αθήνας που στις μέρες μας είναι πολυσύχναστη και γεμάτη από κέντρα ψυχαγωγίας και φαγάδικα, κάποτε κυριαρχούσε η τρομοκρατία και η εγκληματικότητα.
Μάλιστα σήμερα εάν δεν συχνάζει κάποιος στα στέκια της τα βράδυα (όπως εγώ) θεωρείται "out", έστι λοιπόν σε αλλοτινές εποχές ήταν μαγκιά (στην κυριολεξία) να κατοικείς εκεί. Θεωρώ λοιπόν πολύ ενδιαφέρον να ασχολείται κανείς με συνοικίες που ενώ στις μέρες μας θεωρούνται "trendy" κάποτε αποτέλεσαν άντρο εγκληματικών δραστηριοτήτων.
 Η συνοικία περί ής ο λόγος, είναι του Ψυρρή, μια συνοικία που κατά το δεύτερο μισό του δέκατου ένατου αιώνα αποτέλεσε τον φόβο και τον τρόμο των Αθηναίων.
Εκεί μαζεύτηκαν κατά τον δέκατο ένατο αι. πολλά άτομα που εγκαταλείποντας τα πάτρια εδάφη σε ορεινές περιοχές,άγονα νησιά αλλά και αλύτρωτες πατρίδες έσπευσαν να εγκατασταθούν στην "γη της επαγγελίας" , όπως τουλάχιστον νόμιζαν, την Αθήνα.......

Η ασυδοσία και η εγκληματικότητα σε αυτήν την Αθηναϊκή συνοικία είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις με την δημιουργία ενός απροσπέλαστου γκέτου (συμμοριών) του οποίου ήταν συχνό το φαινόμενο του αλληλοσπαραγμού ανάμεσα στις συμμορίες ενώ κύριο μέλημά τους ήταν η προστασία, ο εκβιασμός και ο πολιτικός προσυλιτισμός που εξαρτιόταν αναλόγως του ιδιωτικού συμφέροντος των "αρχηγών". Επειδή πολλά από αυτά τα περιθωριακά στοιχεία επηρέαζαν μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων, οι πολιτικοί συνήθως δήλωναν απρόθυμοι να προβούν σε εκκαθαρίσεις.

Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2015

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ


Οι πρόσφατες   εκλογές μου δίνουν την ευκαιρία να αναφερθώ σήμερα σε προεκλογικούς αγώνες κατά την αρχαιότητα. Βεβαίως δεν διαθέτουμε τόσες πληροφορίες που να μας επιτρέπουν να έχουμε πλήρη εικόνα γι' αυτούς. Υπάρχει ωστόσο μια εξαίρεση. Η έκρηξη του Βεζουβίου στις 24 Αυγούστου του 79 μ.Χ. σταμάτησε απότομα όλες τις δραστηριότητες στην Πομπηία, την οποία και σκέπασε με παχιά στρώματα λάβας.
Η καταστροφή αυτή έγινε λίγους μήνες μετά από τις τοπικές εκλογές και ενώ δεν είχαν περάσει 60 μέρες από τότε που οι νεοεκλεγμένοι αξιωματούχοι είχαν αναλάβει τα καθήκοντά τους.
 Επόμενο ήταν η αρχαιολογική σκαπάνη να αποκαλύψει, εκτός των άλλων, και ενδιαφέρουσες πτυχές από τον τελευταίο κυρίως προεκλογικό αγώνα της πόλης και δευτερευόντως και από παλιότερους.
Πρέπει βέβαια να υπενθυμίσω μια ουσιώδη διαφορά που υπήρχε στις τότε εκλογικές διαδικασίες σε σχέση με τις σημερινές.
Τόσο στην αρχαία Ελλάδα όσο και στη Ρώμη στις εκλογές δεν κατέβαιναν κόμματα - τέτοιοι μηχανισμοί όπως τους ξέρουμε στις μέρες μας ήταν άγνωστοι - αλλά μεμονωμένα άτομα, τα οποία με τη βοήθεια των υποστηρικτών τους, φίλων, ομοτέχνων, γειτόνων, διεκδικούσαν την ψήφο των συμπολιτών τους.

Τα πιο αποκαλυπτικά σημάδια των προεκλογικών δρώμενων στην Πομπηία είναι ένας μεγάλος αριθμός επιγραφών - πλησιάζουν τις 3.000 - που έφεραν στο φως οι ανασκαφές και που κάλλιστα μπορούν να χαρακτηρισθούν ως προεκλογικές «αφίσες», αφού σ' αυτές αναγράφονται και προβάλλονται ονόματα υποψηφίων.
Είναι γραμμένες με μαύρο ή κόκκινο χρώμα σε προσόψεις σπιτιών και μαγαζιών, πάνω σε άσπρο υπόστρωμα. Καθώς οι μισές περίπου από αυτές φαίνεται να σχετίζονται με τις τελευταίες εκλογές, μπορούμε να μιλούμε για μια σοβαρή «αφισορύπανση», αν λάβουμε υπόψη ότι η Πομπηία ήταν μια μικρή πόλη 20.000 κατοίκων περίπου. Υπάρχουν ωστόσο δύο στοιχεία που μετριάζουν την αρνητική αυτή εικόνα.