Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

Το ταξίδι των ελληνικών λέξεων· ιστορικές & ετυμολογικές αναφορές

'Ολοι γνωρίζουμε ότι η ελληνική γλώσσα είναι η παλαιότερη από όλες τις σημερινές ευρωπαϊκές γλώσσες.
 Παρ' όλα αυτά δεν είναι δυνατόν να καθορίσουμε την ακριβή της ηλικία, είναι πάντως πολύ αρχαιότερη απ' ότι μας εδίδαξαν στο σχολείο.
Αυτό μπορεί να επιβεβαιωθεί από τους πίνακες που για χιλιάδες χρόνια ήταν θαμμένοι στην ελληνική γη και αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια του περασμένου αιώνα (ο τελευταίος πίνακας βρέθηκε στο Δισπηλιό της Καστοριάς και χρονολογήθηκε τουλάχιστον στο 5000 π.Χ). Αυτό το στοιχείο μάς έκανε να συνειδητοποιήσουμε ότι στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε και πολλά πράγματα για την απαρχή της ελληνικής γλώσσας.
'Οπως έλεγαν και οι αρχαίοι 'Ελληνες «άγει εις φως την αλήθεια ο χρόνος», είναι βέβαιον ότι οι πολλές και διάφορες παραποιήσεις ή λανθασμένες θεωρίες συντελούν στην αλλοίωση της ελληνικής γλώσσας και ήδη αυτό έχει αρχίσει να επαληθεύεται. Δεν είναι μόνο γνωστό αλλά και προφανές ότι όλες οι τέχνες και οι επιστήμες γεννήθηκαν, αναπτύχθηκαν και ακόμα διευθύνονται απ' το αγνό ελληνικό λεξιλόγιο. Η ελληνική γλώσσα τροφοδοτεί όλες εκείνες τις υψηλής πνευματικότητας λέξεις που μπορούν να εκφράσουν όλες τις αφηρημένες έννοιες. Χωρίς καμμία εξαίρεση σε όλες τις ευρωπαϊκές (και όχι μόνο) γλώσσες η συντριπτική πλειοψηφία της καθημερινής ομιλίας εμπεριέχει ελληνικής προελεύσεως λέξεις. Αναφέρομαι σε χιλιάδες λέξεων που στο πρώτο άκουσμα δεν μπορούν να αναγνωριστούν ως ελληνικές λόγω της αλλοίωσης που έχουν υποστεί στο χρόνο ή λόγω του ότι προέρχονται από αρχαιοελληνικές λέξεις ή ονόματα που οι σύγχρονοι 'Ελληνες αδυνατούν να αναγνωρίσουν.

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

LASTNAMES OF MANI

SURNAMES OF MANI PELOPONISSOS

ΤΑ ΜΑΝΙΑΤΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ
Τα γνήσια μανιάτικα ονόματα δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη κατάληξη πριν το 1600. Ιδιαίτερα όσα είναι γνήσια επώνυμα και όχι πατρωνυμικά.

1) Γιατί τα από το βυζαντινό -άκιος προερχόμενα σε -άκης (και -άκος μεταγενέστερα) μανιάτικα ονόματα είναι πριν το 1600 πατρωνυμικά, και όχι επώνυμα.Περίπου το ίδιο συμβαίνει σε άλλες Ελληνικές «ατόφιες» περιοχές όπως η Αθήνα (τότε), το Μεσολόγγι, ο Μιστράς, το Ναύπλιο.Τελευταίοι που «κόλλησαν» το -άκης είναι οι Κρητικοί κι οι Αρβανίτες της Β. Ελλάδας (Θράκη κ.λ.π.) γι’ αυτό και το διατηρούν μιας και ενώθηκαν τελευταίοι με την Ελλάδα και το «κόλλησαν» αργότερα στα ονόματα τους ομαδικά.Το -άκιος είναι βαφτιστικό αυτών πού λέγονταν «Ρωμιοί» δηλ. των απογόνων των κατοίκων του Ελλαδικού χώρου απ' το 212 ως τον 10ο αιώνα μ.Χ. Από κει κι ύστερα γίνεται βαφτιστικό και πατρωνυμικό και από κει πατρωνυμικό και επώνυμο με τη μορφή του -άκης και -άκος.Το -άκος το πρόσθεσαν οι Μανιάτες μετά το ‘21 μιας και τόχαν κι αυτό σε μικρότερη κλίμακα και εναλλακτικά με το -άκης για να δείξουν ιδιαίτερη καταγωγή, αφού και το παλιό τους -άκης το είχαν ήδη από παλιά ή αντιγράψει απ' αυτούς πολλοί άλλοι.

Έτσι πολλοί πού το όνομα τους ήταν σε -άκης το άλλαξαν σε -άκος. Αυτό συνέβαινε μέχρι και το 1960 (π.χ. ο Μιχαλιόλας έγινε μετά το 1930 Μιχαλολιάκος και «επέστρεψε» στο Μιχαλόλιας μετά το 1960. Ο Μπόφος έγινε Μποφάκος και «επέστρεψε» στο Μπόφος τώρα τελευταία. Ο Μουσούρος έγινε Μουσουράκος και ξανάγινε Μουσοϋρος ή Κάσσης (το παλιότερο του) μετά το 1970. Ο Γιατράκης τόκαμε Γιατράκος μετά το 1880 και το κρατά. Ο Λεοντακιανάκης τόκαμε Λεοντακιανάκος (δύο αδέρφια γράφονται ο ένας έτσι ο άλλος αλλιώς) . Ο Στρατογιαννάκης τόκαμε Στρατογιαννάκος και πλήθος άλλοι.Επειδή όμως και οι κάτοικοι της Λακεδαίμονας είχαν από παλιά το –άκης, όπως κι οι Μανιάτες, για να μοιάσουν κι αυτοί με τους Μανιάτες, θαύμαζαν, ζήλευαν ή φοβόντουσαν τους άγριους ορεσίβιους — μην ξεχνάμε ότι οι Μανιάτες λεγόντουσαν, στην Επανάσταση του 1821 και πριν, επίσημα Σπαρτιάτες (η σημερινή Σπάρτη δεν υπήρχε) και συνοίκησαν κι αυτοί στην νέα Σπάρτη (1834 κ.ε.), μιας και η παροιμία τους αυτών των ίδιων λέει «ΟΙ Μανιάτες στη Βουλή κι οι Σπαρτιάτες; στη βοσκή», έπιασαν κι αυτοί και κάνανε τα ονόματά τους (με πιο φανατισμό απ' τους ίδιους τους Μανιάτες) τώρα στον εικοστό αιώνα κι αυτοί σε —άκος. Ιδιαίτερα η πλευρά των Μπαρδουνοχωριών —Βόρ. Γυθείου— Β. Ταϋγέτου και Σπάρτης.

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΝΟΜΑΤΟΛΟΓΙΑ

Εισαγωγή στην Ελληνική ονοματολογία
ΑΝΘΡΩΠΩΝΥΜΙΑ
Η ονομασία του ανθρώπου με ένα η περισσότερα ονόματα είναι πανάρχαιο και πανανθρώπινο φαινόμενο. Ήδη ο Όμηρος πιστεύει ότι η ανθρωπονυμία είναι πανανθρώπινη συνήθεια.
Ο Αλκίνοος ρώτησε τον Οδυσσέα πώς ονομάζεται , και γιατί πρέπει να έχει και αυτός , όπως όλοι οι άνθρωποι, κάποιο όνομα.
Ούμεν γάρ τις πάμπαν άνώνυμός έστ';άνθρώπων ,ού κακός, ούδέ μέν έσθλός, έπήν τά πρvτα γένηται, άλλ' έπί πασι τίθενται , έπεί κε τέκωσι, τοκρες[1].
Για τους Έλληνες κάθε ιστορική περίοδος έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της
ονοματοθεσίας της .

Στην ηρωική εποχή π.χ. επικρατούν τα ονόματα που εκθησιάζουν πολεμική ικανότητα (Μενεπτόλεμος , Μενεχάρης , Μενεσθεύς κ.λ.π.) ενώ στην βυζαντινή περίοδο επικρατούν τα χριστιανικά ονόματα , τα ονόματα των αξιωματούχων της βυζαντινής αυτοκρατορίας κ.λ.π.
Επειδή το βαπτιστικό όνομα δεν επαρκούσε για την διάκριση των ατόμων σε ευρύτερες κοινωνικές ομάδες , γιαυτό προέκυψε αρκετά νωρίς η ανάγκη να συνδέεται και το δεύτερο διακριτικό όνομα το σύγχρονο επώνυμο.
Το σύγχρονο ονοματολογικό σύστημα της Ευρώπης φαίνεται ξεκίνησε από την Ιταλία στα μέσα του τον 16. αιώνα και σίγουρα έχει τις πηγές του στο ρωμαϊκό και αρχαιοελληνικό σύστημα.
Στην ομηρική εποχή ως δεύτερο διακριτικό όνομα επικρατεί το πατρωνυμικό επίθετο. Έτσι ο Αχιλλέας είναι Πηλείδης (από τον πατέρα του) και Αιακίδης (από τον παππού του), ο Οδυσσέας προσονομάζεται Λαερτιάδης ο Αγαμέμνονας Ατρείδης .
Στην κλασική εποχή με την παρακμή των παλαιών αριστοκρατικών γενών περιορίζονται και τα πατρώνυμα που δηλώνουν το γένος σε λίγα Αλκμαιωνίδαι, Αγίδαι ,Ευμολπίδαι Κυψελίδαι κ.λ.π.
Επικρατεί τώρα ο συνδυασμός του βασικού ονόματος με την γενική του ονόματος του πατέρα αντί του πατρωνυμικού επιθέτου Σωκράτης Σωφρωνίσκου ,Περικλής Ξανθίπου, κ.λ.π.
Μεγαλύτερη ακρίβεια εκφράζεται με την προσθήκη του επιθέτου που δηλώνει τον τόπο καταγωγής Θουκυδίδης Ολόρου Αλιμούσιος , η Κλέαρχος ο Λακεδαιμόνιος , Διόδωρος ο Σικελιώτης.
Άλλη μία κατηγόρια προσωνυμίων είναι αυτά που συνδέονται με κάποια ηθικά η σωματικά χαρακτηριστικά του ονομαζόμενου προσώπου στα βυζαντινά χρόνια:Ανδρέας (ανδρείος) ,Βασίλειος (του βασιλιά) ,Γεώργιος (γεωργός) , Δημήτριος (Δήμητρα -;γεωργός), Ευγένιος (ο ευγενής) κ.λ.π.
Τα παρωνύμια έπαιξαν μεγάλο ρόλο στον σχηματισμό των επωνύμων στην βυζαντινή και νεοελληνική περίοδο.
Της βυζαντινής εκφοράς έχουμε Θεόδωρος ο Αποστόλης (= Αποστόλου) , Κωνσταντίνος ο Παναγιώτης (=Παναγιώτου) συνέχεια αποτελούν τα νεοελληνικά Γεώργιος Βασιλείου ,Ηλίας Πέτρου κ.λ.π. όπου το
δεύτερο κύριο όνομα χρησιμεύει ως επώνυμο. Η σύγχυση που μπορούσε να δημιουργηθεί με την εκφορά αυτή αποσοβήθηκε με την προσθήκη ενός παρωνυμίου που εξελίχτηκε σε επώνυμο Νικόλαος Πέτρο Τσαγκάρης.
ΒΑΦΤΙΣΤΙΚΑ
Βαφτιστικά από την αρχαία ελληνική παράδοση .
Αγαθοκλής , Αθηνά , Αλεξάνδρα , Δημοσθένης , Ηρακλής, Θεμιστοκλής , Ιππολύτη , Καλλιόπη , Λεωνίδας , Μελπομένη , Οδυσσέας , Ολυμπιάς , κ.λ.π.
Βαφτιστικά από την εκκλησιαστική παράδοση .
α) Βαφτιστικά από την Παλαιά Διαθήκη.
Αυτά τα ονόματα είχαν μεγάλη διάδοση τα πρώτα χριστιανικά χρόνια αλλά αργότερα περιορίστηκε η χρήση τους και εμφανίζονται σήμερα σποραδικά σε μερικά μέρη.
Αβακούμ, Αβραάμ (Αβράμης , Μαμής) , Αδάμ (Αδάμος , Δάμος , Αδάμας ,Αδαμάκης), Ανανίας (Νανιάς) , Δαβίδ (Δαβίδης , Δαβίθης)κ.λ.π.
β)Βαφτιστικά ονόματα αγίων Αθανάσιος ,Βασίλειος Γεώργιος ,Δημήτριος, κλπ.
γ)Βαφτιστικά ονόματα εορτών και γενικά από την θρησκευτική ορολογία.
Αγαπητός (ιδού ο υιός μου ο αγαπητός) , Άγγελος , Βαϊα , Δέσποινα ,Κουνίτσα (εικόνα η όμορφη σαν εικόνα) , Ευαγγελία , Ζωοπηγή (ζωοδόχος πηγή),Θεοφάνης (Θεοφάνια) , Λάμπρος (Λαμπρή ) , Πανάγια (Παναγία) , Παράσχος (Παράσχου κύριε) κ.λ.π.
Βαφτιστικά από την νεώτερη ελληνική παράδοση.
α)Βαφτιστικά από ονόματα της βυζαντινής και νεώτερης ελληνικής ιστορίας.
Ακρίτας , Ασάνης , Βατάτζης , Βελισάριος , Βρανάς , Δούκας , Ερωτόκρητος , Καλογιάννης , Κατακουζινός , Κομνηνός , Λάσκαρης , Μοσχωνάς ,Ολόβολος ,Ράλλης , Ρωμανός , Σκαρλάτος ,Φωκάς , Χουρμούζης κ.λ.π.
β)Βαφτιστικά από ονόματα αξιωμάτων και τιμητικών τίτλων .
Αμιράς (ναύαρχος) , Άρχοντας ,Αφέντης , Δημοκρατία , Domina (Δόμνα ) , Κοκόνα (τιμητική επίκληση διάση-μων η ευγενών γυναικών) , Κράλης (βασιλιάς Καράλης) , Κυρ (Κυρίτσης) , Ρήγας (βυζαντινός τίτλος για ξένους βασιλείς και ηγεμόνες) κ.λ.π.
γ) Βαφτιστικά από ξένους λαούς .
Agnes Ανέζα , Amalie Αμαλία, Battista Μπατίστας , Bernardo Βερνάρδος , Domenico Δομένικος , Flora Φλόρα ,Φλουρής , Francesko Φραντζέσκος , Francois Φραντζής , Giacomo Γιακουμάτος , Γιακουμής , Giorgio Τζορτζής, Giovanni Ζοάνος , Τζανής κ.λ.π.
δ)Βαφτιστικά από γεωγραφικά ονόματα
Σύμφωνα με τα αρχαία ελληνικά πρότυπα Ηλείος ,Θεσσαλός , Λύδος κ.λ.π.δημιουργήθηκαν και τα νεώτερα χρόνια ανάλογα βαφτιστικά.
Αμερικάνα , Ασιανή , Κιρκασία , Αξιώτης (Ναξιώτης) , Αγράφω , Αθήνα , Ανατολή , Βενετία ,κ.λ.π.
ΒΑΦΤΙΣΤΗΚΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.
Α)Βαφτιστικά από ονομασίες της περιβάλλουσας φύσης.
Αηδόνι (Αηδόνα) , γεράκι , (Γερακίνα , Γεαρακούλα) , λιοντάρι (Λιονταρής) , μέλισσα (Μελίσω) , Παγώνι (Παγώνης , Παγώνα) , περιστέρι (Περιστέρα) , τρυγόνι (Τριγώνα) κλπ.
άνθος (Ανθή) , γαρίφαλο (Γαρούφαλος, Γαρουφαλιά ) ,ζουμπούλι (Ζουμπούλης . Ζουμπούλια) , μηλιά (Μηλιά , Μηλιώ) , ροδιά (Ροδιά , Ροδούλα ) , τριανταφυλλιά (Τριανταφυλλιά , Τριαντάφυλος) κ.λ.π.
ασήμι (Ασημής , Ασήμω ,Ασημίνα κλπ) , διαμάντι (Διαμαντής , Διαμαντάρας ,Μαντής , Διαμάντω κλπ.) ζαφείρι (Ζαφείρης , Ζαφείρα , Ζαφειρία κλπ.) μάλαμα (Μάλαμας , Μαλάμω κλπ) , σμαράγδι (Σμαράγδα ,Σμαράγδω ) χρυσάφι (Χρυσάφης ) , χρυσός (Χρύσος ,Χρυσούλα , Χρύσω κλπ)
αστέρι (Αστέρω , Αστέριος) αυγή (Αυγή ,Αυγούλα , κλπ)
Βαφτιστικά που βασίζονται σε σωματικές η ψυχικές ιδιότητες.
Άσπρος (Ασπρούλης ,Ασπρούλα) , λυγερός (Λυγερή) , μελαχρινός (Μελαχρινή) , ξανθός (Ξάνθος , Ξανθός , Ξανθή , Τσιάνης κλπ.)
Αγαθός (Αγαθή ,Αγάθω ) , γλυκύς (Γλυκιά ,Γλυκερία ) κλπ.
Ευχετικά βαπτιστικά.
Προϋποθέτουν ευχή των γονέων η του αναδόχου .
Ζήσης (Να ζήσει.) , Πολυζώης (πολύ ζωή να έχει ) , Παναταζής (πάντα να ζει).
Στην Πίνδο το θηλυκό όνομα Αγόρω (αγόρι ) δίνεται σε κορίτσι που αναμενόταν ύστερα από την γέννηση σειράς κοριτσιών να γεννηθεί αγόρι. Τον ίδιο ρόλο παίζει και το Σταμάτα για να ((σταματήσουν)) να γεν-νιούνται θηλυκά: Θέμελης ,Θεμελής (να θεμελιώσει από το τούρκικο temelli -;θεμέλιο) ,θεμελιωμένος :Καλομοίρης(καλή του μοίρα).
ΕΠΩΝΥΜΑ
Τα επώνυμα διακρίνονται σε πατρωνυμικά ,μητρωνυμικά , ανδρωνυμικά , εθνικά ,Επαγκελματικά , παρωνύμια και ψευδώνυμα.
(([2]Πατρωνυμικόν μέν ουν έστι το κυρίως άπό πατρός έσχηματισμένον ,καταχραστικώ δέ καί το άπό προγόνων , οίον Πηλείδης ,Αίακίδης ο Άχιλλεύς))
Στην αρχαία Ελληνική τα πατρωνυμικά σχηματίζονται είτε απλούστερα με την γενική του ονόματος του πατέρα (Περικλής Ξανθίππου ) είτε με διάφορα παραγωγικά επιθέματα που προσαρτώνται στο όνομα του πατέρα (Κρον-ίδης,Νεστορίδης , Πριαμίδης Κρον-ίων , Ασκληπ-ιάδης ,Λαερτιάδης ,κλπ.) η του γενάρχη (Αιακίδαι , Αλκμαιωνίδαι.)
Στην νέα Ελληνική η πατρωνυμική σχέση εκφράστηκε αρχικά με την γενική του ονόματος του πατέρα ύστερα από τον προσδιορισμό γιος , κόρη κ.λ.π.ο Μιχάλης ο γιος του Μελέτη και έπειτα ο Μιχάλης του Μελέτη. Η πατρογονική γενική διαφυλάχτηκε σε ορισμένα επώνυμα (Γεώργιος Ιωάννου , Νικόλαος Αντωνίου), στα περισσότερα όμως που κράτησαν τον λαϊκό τους Χαρακτήρα μετατράπηκε σε ονομαστική Αποστόλης (αντί Αποστόλου) ,Αργύρης, Λουκάς κλπ. Σπανιότερα είναι τα πατρωνυμικά που βασίζονται σε σύνθεση Κωστοσήφης (ο Κώστας του Σήφη) , Πολογιώργης (ο Γιώργος Πολάκης).
Ο κύριος όγκος των πατρωνυμικών ένα βαπτιστικό όνομα (αλλά δευτερευόντως και οποιαδήποτε άλλη βάση) στο οποίο προστίθενται παραγωγικά επιθήματα (Γεώργιος) Γεωργάκης , Γεωργακάκης , Γεωργακόπουλος , Γεωργαλάς , Γεωργαράκης , Γεωργάς , Γεωργάτος , Γεωργάτσος , Γεωργέλης Γεωργής , Γεωργιάδης , Γεωργιλάς ,Γεωργίου , Γεωργιτσέας , Γεωργίτσης , κλπ ,(Βάγια τα =η γιορτή) Βαγιανός , Βαϊνέλης , (Λαμπρή) Λαμπρινός , Λάμπρος , Λαμπράκης.(Κανάκι , το =χάδι) Κανάκης.

Ορισμένα νεοελληνικά πατρωνυμικά βασίζονται σε βαπτιστικά ξένων γλωσσών από τις οποίες ήρθε σε επαφή η γλώσσα μας :τούρκικα (Μουράτογλου , Μουρατίδης) , αρβανίτικα: (Γκίνης =Γιάννης,Γκιόκας =Γιώργος), βλάχικα : (Ζιάνας =Γιάννης ,Μίσιος και Μίσιας =Μιχάλης ,Σόκος=Θανάσης , Τσέλιος=Στέριος), σλαβικά: (Κόλιας=Νικόλαος , Φίλτσος=Φίλιπος) κλπ.
Μητρωνυμικά
Είναι τα επίθετα που βασίζονται στο όνομα της μητέρας :Κώστας Ελένης , δηλ ο Κώστας της Ελένης. Τα μητρωνυμικά ήταν πολύ σπάνια στην αρχαία Ελλάδα. Ο Απόλλωνας από την μητέρα του Λητώ ονομαζόταν Λητοϊδης , Λητογενής , Λητόϊτος ενώ Μαιάδας ονομάζονταν ο Ερμής ως γιος της Μαίας.

Τα μητρωνύμια εμφανίζονται σε κοινωνίες που μητροκρατούνται , π.χ. οι Λύκιοι της Μικράς Ασίας όπως μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος (1,73) ,και ο Ηρακλείδης ο Ποντικός (C.MULLER , FRAGM. HIST. GRAEK . 2, 217, XV). Το μητριαρχικό δίκαιο των Λυκίων φαίνεται να συνεχίζεται και στα μεσαιωνικά χρόνια , γιατί ο Νικόλαος Δαμασκηνός (C.MULLER , ό.π. 3,461, CXXI αναφέρει ότι (Λύκιοι τάς γυναίκας μάλλον η τους άνδρας τιμώσι και καλούνται μητρόθεν , τας τε κληρονομίας ταίς λείπουσι , ου τοίς υιοίς).

Ως υπολείμματα των Λυκείων θεωρεί ο Σ. Λάμπρος νεοελληνικά μητρωνυμικά που συγκέντρωσε στο Λιβίτσι της Λυκίας και στο Καστελόριζο και πιστεύει ότι τα μητρωνυμικά αυτά μαρτυρούν τη επίδραση του αρχαίου μητριαρχικού δικαίου των Λυκίων στους Έλληνες της Λυκίας .

Οι λόγοι για τους οποίους επιβάλλεται το μητρωνυμικό αντί του πατρωνυμικού είναι πολλοί και ποικίλοι αυτό συμβαίνει π.χ. όταν η μητέρα στην κοινωνία λόγω της δραστηριότητας και της προσωπικότητάς της, της καταγωγής της , λόγω μακρόχρονου ξενιτεμού του πατέρα η χηρεία της μητέρας κλπ. Επίσης ένας καταπιεσμένος σώγαμπρος μπορεί να πάρει το όνομα της γυναίκας του Μάρως (Μάρως η Μαρόπουλος) η της πεθεράς του Λαφαρούς (Γιωρτς τη Λαφαρούς , Πόντος ). Στα Τρίκαλα της Κορινθίας ο Σώγαμπρος έπαιρνε και δεύτερο όνομα από την σύζυγό του: ο Μάριος, ο Φωτεινός , ο Ελένιος ο Γαρουφαλιός κλπ.

Μητρωνυμικά συναντάμε σε όλες τις περιοχές της Ελλάδος .

Αλλά και στην βυζαντινή περίοδο συναντάμε μητρωνυμικά ονόματα π.χ. Λεόντειος ο Παυλίνης. Ιωάννης ο Βαλεριανής κλπ . Σε βυζαντινά έγραφα συναντούμε επώνυμα , όπως Ιωάννης της Ράπτισας , Λέων της Μαρίας , Δημήτριος της Καλογραίας , Παπά Δημήτριος της Ευδοξίας κλπ.

Στα μητρωνυμικά έχουμε τις εξής κατηγορίες:
α) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο βαπτιστικό της μητέρας :Αγγελίνας , Άννας , Ασημίνας , Βερονίκης,
Γαρουφαλιάς , Γερακίνης , Ελένης , Ζαμπέλας , Ζαμπέτας , Κατίνας , Λελούδας , Μυρσίνης , Νικολίτσας , Παγώνας , Σμαραγδής , Σουμέλας , Σπεράντζας ,Τασούλας , Χαιδος , κλπ.
β)Μητρωνυμικά που βασίζονται στο ανδρωνυμικό της μητέρας , που με την σειρά του μπορεί να βασίζεται 1) στο βαπτιστικό του άντρα της:Αλέξαινας , Βασίλαινας , Γιώργαινας κλπ.2) στο παρωνύμιο του άντρα της: Γλαβίνας , Ζωγραφίνας, Καρατζίνας , Παπαδίτσας κλπ.
γ) Μητρωνυμικά που βασίζονται στο επάγγελμα της μητέρας η του άντρα της :Γιατρούδενας , Καλογραίας , Μακαρονούς , Μαμμής , Παπαδιάς , Τσαγκαρίνας , Τσιγαρούς κλπ.
δ) Μητρωνυμικά που δηλώνουν την καταγωγή της μητέρας :Αμουργιανής ,Αραπίνης ,Βλάχας , Γυφτούδας , Γύφτσας , Λιάπαινας κλπ.
ε) Μητρωνυμικά που δηλώνουν ελάττωμα της μητέρας :Βουβής , Καμπούρας ,Χοντρολένης κλπ.
στ) Μητρωνυμικά που δηλώνουν βαθμό συγκενείας :Βάβους , Γιαγιάς , Μαννάκας , Νυφούδης κλπ.
Ανδρωνυμικά
Πρόκειται για ονόματα γυναικών που βασίζονται στο βαπτιστικό , επώνυμο η παρωνύμιο κλπ. Του ονόματος των αντρών τους και αποτελούν μία πρόσθετη επωνυμία κοντά στο βαπτιστικό όνομα.
Από τη βυζαντινή περίοδο είναι γνωστά ορισμένα ανδρωνυμικά σε -;εα (Κουβικουλαρέα , Σπαθαρέα , Ανδρονικέα ) και -;ινα (Μαρία Αγγελίνα ), Δούκαινα Παλαιολογίνα κλπ.)
Τα νεοελληνικά ανδρωνυμικά σχηματίζονται με την γενική του ονόματος του συζύγου (η Αγγέλλω του Κακριδά) και με διάφορα παραγωγικά επίθετα , π.χ.-αινα (Κώσταινα , Γιάνναινα , Τζαβέλαινα ) ,-ινα (Θοδωρίνα , Περικλήνα , Λασκαρίνα , Μπουμπουλίνα ) -;ου (Νικολού , Παυλού , Μιχαλού , Πεταλού ) , -ισσα (γιάτρισσα , μαστόρισσα = η γυναίκα του γιατρού ,του μάστορα ) κλπ.
Εθνικά
Σύμφωνα με τον Διόνυσο τον Θράκα (εκδ.G Uhling) (εθνικόν έστιν το έθνους δηλωτικόν, ως Φρύξ , Γαλάτης) τα ονόματα αυτά που σχηματίζονται από ονόματα χωρών πόλεων κλπ. Από τα κλασικά χρόνια και αργότερα μεγάλη χρήση των εθνικών ονομάτων:Εκαταίος ο Μιλήσιος , Απολλώνιος ο Τυανεύς Κόιντος ο Σμυρναίος κλπ.
Τα βυζαντινά παρωνύμια που προϋποθέτουν εθνικό όνομα συγκαταλέγονται ανάμεσα σε άλλα και τα εξής: Αρμενιάκος , Βούλγαρος , Καππαδόκης , Φράγκος , Καλυβίτης (<Καλύβη ,πόλη της Μακεδονίας) , Λιβανίτης (<Λίβανα , πόλη της Συρίας), Κομνηνός (<Κόμνη Ανδιανουπόλεως), Λεκαπινός (Λέκαπα Καππαδοκίας )Γαβαλάς (<Γάβαλα Συρίας) ,κλπ.
Τα νεοελληνικά εθνικά επώνυμα σχηματίζονται συνήθως με αρχαιοελληνικά η αρχαιότερης καταγωγής επιθήματα και σπανιότερα με ξένα:Αθηναίος , Θηβαίος , Κερκυραίος , Μυτιληναίος. -ανός/ιανός Αμοργιανός (Αμοργός) , Καλαματιανός , Κουταλιανός (<Κούταλη Προποντίδας)Σφακιανός , Ψαριανός κλπ. -;ηνός Αδραμυττηνός , Ζακυνθινός . -;ινός Αραβαντινός (<Αραβάντι) , Καστρινός , Πυλαρινός (<Πύλαρος Κεφαλονιάς). -;ίτης Βαλαωρίτης (<Βελεώρα Ευρυτανίας ) , Δολιανίτης(Δολιανά). -αϊτης (Μοραΐτης) Χρυσαϊτης (Χρυσό Παρνασίδος) .-;ιάτης Κορφιάτης , Μανιάτης. -;ιώτης Αγραφιώτης , Βαρβιτσιώτης (Βαρβίτσα Αρκαδίας) , Γαρδικιώτης (Γαρδίκι).

Βενετσιάνικα η ιταλικά είναι τα επιθέματα -;άνος/-ιάνος και -;έζος:Βενετσιάνος , Πρεβεζάνος , Σισιλιάνος ,Γενοβέζος . Σλαβικό είναι το -;ιάνος στα Βοστιτσιάνος , Ζαβιτσ(ι)άνος , λατινικό στο Σακαριτσιάνος (Σακαρέτσι Βάλτου)κλπ. Τούρκικο είναι το επίθεμα -;λής /λης:Βελεστινλής , Κοκοσλής (Κοκόσι =Κιλκίς) Δράμαλης , Κόνιαλης (Κόνια =το Ικόνιο) , Μπρούσαλης και Προύσαλης (Προύσα).

Ορισμένα από τα εθνικά πού προσδιορίζουν ξένους λαούς που ήλθαν σε επαφή με τους Έλληνες μπορεί να ήταν αρχικά παρατσούκλια :Αλαμάνος (Αλαμανούς του Βυζαντίου , Γεφύρι της Αλαμάνας κλπ) , Αμερικάνος , (Έλληνας μετανάστης από την Αμερική) , Ατζέμης (Πέρσης) , Βούλγαρος / Βούλγαρης (μεσαιωνικό Βούλγαρης «βυρσοδέψης , επεξεργαστής η πωλητής δέρματος» που δήλωσε και το έθνος των Βουλγάρων ως παραγωγών και εξαγωγέων δέρματος ) , Γερμανός (σημαίνει και ξανθός) , Εγγλέζος/Ιγγλέζης , Ζείμπέκος (τουρκικό φύλο στα περίχωρα της Σμύρνης) , Καραγκούνης (κάτοικος του θεσσαλικού κάμπου) , Καρακατ-σάνης ,-ος (Σαρακατσάνος).

Εθνικό ως επώνυμο μπορεί να προκύψει με την προσθήκη ενός -ς σ';ένα τοπωνύμιο Αϊδίνης ,Βαλαώρας , Γκούρας (Γκούρα Φθιώτιδος) , Γρανίτσας (Γρανίτσα Ιωαννίνων) κλπ.
Επαγγελματικά
Δήλωναν αρχικά επάγγελμα η αξίωμα , αλλά γρήγορα καθιερώθηκαν ως επώνυμα , καθώς διευκόλυναν τη διάκριση ατόμων με το ίδιο όνομα σε κλειστές ιδίως κοινωνίες. Εκφέρονται κανονικά στην ονομαστική (Αμπελάς ,Γούναρης ) και σπάνια στη γενική (Ιατρού ,Οικονόμου).

Τα επαγγελματικά ονόματα εμφανίζονται ήδη από τα αρχαία χρόνια (Αιπολός , Βουκόλος , Ακέστωρ γιατρός Ναυπηγός , και πολλαπλασιάζεται στα βυζαντινά χρόνια :Αμπελάς .Λαχανάς ,Ζωναράς ,Καμπανάρης , Γραμματικός ,Παλαιολόγος που ασχολείται με τα παλιά>. Μια μεγάλη κατηγορία βυζαντινών επαγγελματικών ονομάτων περιλαμβάνει ονόματα κοσμικών και εκκλησιαστικών αξιωμάτων :Δομέστικος ,Δούκας , Λογοθέτης , Νοταράς , Σχολάριος σωματοφύλακας του αυτοκράτορα>.

Αρκετά από τα βυζαντινά επαγγελματικά που προσδιορίζουν εκκλησιαστικά αξιώματα διατηρήθηκαν έως σήμερα είτε ως αξιώματα είτε ως επώνυμα χάρη στην εκκλησιαστική παράδοση :Δομέστιχος ,Έξαρχος ,-άκος , -ίδης , -όπουλος , Ευταξίας (ο επί της ευταξίας> της εκκλησίας).

Τα πιο συνηθισμένα παραγωγικά επιθήματα για τον σχηματισμό των νεοελληνικών επαγγελματικών είναι τα -άρης και ας. -;άρης:Αρκουδάρης ,Γελαδάρης. -;ας Ασβεστάς, Βαγενάς (βαρελάς).

Τα περισσότερα από τα ξένα επαγγελματικά που πέρασαν στη γλώσσα μας έχουν τούρκικη καταγωγή:

Αλμπάνης -;οπουλος και Ναλμπάνης (nalbant πεταλωτής) .

Ορισμένα από τα επαγγελματικά τουρκικής προέλευσης δηλώνουν αξίωμα:Βεζίρης , Δερβέναγας , Ζαΐμης , Κεχαγιάς .

Το παραγωγικό επίθημα των επαγγελματικών τουρκικής αρχής είναι το -;τζής /-τσής (-ξής ) ,Αλτιντζής -;όγλου (altinci χρυσοχόος ) Πεσμαζόγλου (pestamalci κατασκευαστής και πωλητής πετσετών μπάνιου).

Από τα ξένα επιθέματα επαγγελμάτων εκπροσωπούνται με περιορισμένα παραδείγματα τα ιταλικά -;iere (Καροτσιέρης ,Κασιέρης , Μπαρμπέρης.κλπ) και -oro (Σπαγγαδόρος).

Παρωνύμια

Αποτελούν το κύριο όγκο των επωνύμων και προέρχονται από χαρακτηρισμούς των παρονομαζομένων που βασίζονται , σε σωματικές , πνευματικές , ηθικές και άλλες ιδιότητες . Ο Μ.Τριανταφυλλίδης χρησιμοποιεί τον όρο παρατσούκλι.Την λέξη Παρωνύμιο την συναντάμε και σαν πινόμι , πινομή ,παραγκώμι , προσονείδιν (ποντιακό) , Περιγέλιο ,σουσούμι κλπ. Οι βυζαντινοί χρησιμοποιούσαν τις εκφράσεις :την κλήσιν , την επίκ-λησιν , το επίκλην , τουπίκλην , την επωνυμία ,το επώνυμον , την προσηγορία , τούνομα έχων παρωνύμιο φέρων κλπ. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούν για το παρωνύμιο τον όρο επίθετον.Το παρωνύμιο ορίζεται από τον Διονύσιο τον Θράκα ως εξής :;παρώνυμον Δε έστι το παρ'; όνομα ποιηθέν , οίον θέων

Τα αρχαία παρωνύμια αναφέρονται σε σωματικές ιδιότητες (Γάστρων , Γνάθων ,Δόναξ , Κεφάλων , Μέτωπος.)

Σε ψυχικές ιδιότητες Δέξιος , Μαργίτης , Βίαιος ,Πράος κ.α.) σε παρομοιώσεις με ζώα Αμνός , Γρύλος , Δράκων , Ιέραξ , Μέλισσος κ.α.) και φυτά Άλατος ,Καρδάμα ,Κρόκος ,κ.α.) στην ημέρα της γέννησης (Ανθεστήριος , Λήναιος , Πανιώνιος , Σωτήριος κ.α.)

Στα βυζαντινά χρόνια και ιδιαίτερα από τον 9ον αιώνα και εξής δημιουργούνται πολλά παρωνύμια που χρησιμοποι-ούνται ως βυζαντινά και νεοελληνικά οικογενειακά ονόματα :Γρηγόριος ο Πτερωτός ,Βάρδας ο Πλατυπόδης , Βασίλειος ο Πετεινός κ.α.Πολύ γνωστά βυζαντινά παρωνύμια είναι λ.χ. τα :Βαρβάτος , Μυστάκων , Μουρζουφλός .

Η κατάταξη των παρωνυμίων γίνεται με τα εξής κριτήρια: α)Σωματικές ιδιότητες :Βεργής , Βραχνός ,Ζερβός ,Καμπούρης κ.α.

Β )Ψυχικές , πνευματικές ,ηθικές ,και άλλες ιδιότητες : Αγέλαστος , Βιαστικός ,Θλιμμένος , Κοιμήσης , Λεβέντης ,Τεμπέλης , Κατεργαράκος , Νταής , Νυστάζος κ.α.

Γ) Παρομοιώσεις με ζώα :Αλεπουδέλης , Γάτος , Ζυγούρης , Λύκος , Ποντίκης , Τσάκαλος , Γκιόνης ,Κίρκος κ.α.

Δ) Παρομοιώσει με φυτά : Βλιτάς ,Γαρούφαλος , Καρπουζάς , Πιπέρης , Ρεβίθης κ.α.

Ε) Αντικείμενα καθημερινού βίου .Βελέντζας , Δακτυίδης , Κουλούρας , Λαγάνας , Ταγάρης κ.α.

ΣΤ) Καιρός και χρόνος: Βοριάς ,Γρέκος , Σορόκος ,Κατσιφάρας , Χιόνης κ.α.

Ζ) Συγγένεια και ηλικία :Αφεντάκης , Εγγονόπουλος , Κανακάρης , Ορφανός ,Παπούλιας , Πατέρας -;άκης .

Η ) Φράσεις (που συνήθιζε ο παρονομαζόμενος) Καλλιώρας ,Καλώστος , Καληνύχτας , Σιαπέρας κ.α.

Ονόματα από τις διάφορες ελληνικές διαλέκτους.

Αμαντος Χίος,άμαντος=μαμμόθρεφτος),Βώκος (ποντιακό βώκος =ηλίθιος),Ζυβρακάκης (Κρήτη ζυμπραγός <δίδυμος <αρχ.συμπραγής) ,Κοθρής (διαλ.κοθρής -;ζητιάνος <κοθρί[3] -;κομμάτι ψωμί.Λιάρος(Ασπρόμαυρος ,για ζώα), Μάντακας (Κρήτη, τσιμπούρι των ζώων),Πατακός(Κρήτη, μικρόσωμος και άσχημος< αρχ.πάταικος), Ροίδης (ρόγι δοχείο με στενό άνοιγμα),Σαχτούρης (μεσν. σακτούρα -;είσος καϊκιού), Συγγρός (διαλ.τσιγρός-αδύνατος ,αρρωστιάρης), Τσουδερός (Κρήτη ,τσουρίζω=τσουτσουρίζω, Χουρμούζης (χουρμούζη=είδος μαργαριταριού από το νησί Χορμούζ στην είσοδο του Περσικού κόλπου.

Τούρκικα.

Ασλάνης,-ιδης,-ογλου

Αρβανίτικα.

Κέπας =κρεμμύδι , Κριεζής=μαυροκέφαλος, Κριεκούκης =κοκινοκέφαλος, Λέπουρας =λαγός,Μποκουρας =όμορφος , Μπούρας =γενναίος, Σκούρτης =κοντός Τσάλας =κουτσός, Φουρίκης =κοτέτσι.
Βλάχικα
Γκίζας =μυζήθρα.Δάλας= ξινόγαλο,Μπίμπας =πάπια, Πίσας=γάτα, Σούρδος =κουφός- βλάκας,Τσάρας=γη
Ψευδώνυμα
Είναι τα πλαστά ονόματα που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς καλλιτέχνες , ηθοποιοί αλλά και κακοποιοί για λόγους ψυχολογικούς κοινωνικούς κ.λ.π. Είναι ονόματα που τα διαλέγουμε και δεν μας τα επιβάλουν οι άλλοι.
--------------------------------------------------------------------------------
[1] Οδύσσεια ,Θ 552 κ.ε.
2] Στη γραμματική του Διονίσιου του Θράκα (εκδόσεις G.Uhlig , Grammatiki Ggaeci 1883)
[3] Κόθρος >Κομμάτι ψωμί.
Βιβλιογραφία Συμεωνίδης, X. Π. (1992) Εισαγωγή στην ελληνική ονοματολογία, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Κυριακίδη

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ

Δεν έχετε αναρωτηθεί άραγε ποτέ για το από πού προέρχεται το όνομά σας; Το Επίθετό σας; Στη παρακάτω λίστα κάνουμε μια παρουσίαση και… που ξέρετε; Ίσως βρείτε και το δικό σας!!!

Ας τα πάρουμε λοιπόν με τη σειρά, παρουσιάζοντας αλφαβητικά μια σειρά από επίθετα που συναντάμε στις επαγγελματικές μας συναλλαγές, στις φιλικές μας σχέσεις ή στις συζητήσεις μας.
Αρναούτης Προέρχεται από την τουρκική λέξη arnaut που σημαίνει <Αλβανός>
Ασίκης Προέρχεται από επίσης τουρκική λέξη asik που σημαίνει <εραστής>
Ασλάνης Είναι και αυτή τούρκικη λέξη που σημαίνει <λιοντάρι>
Βαγενάς Προέρχεται από τη μεσαιωνική λέξη βαγίνιον/ βαγένι που μεταφράζεται ως <βαρελάς>
Βοναπάρτης Το επώνυμο του Μεγάλου Ναπολέοντα αλλά και πολλών νεοελλήνων όπως θα διαπιστώσετε ξεφυλλίζοντας τον τηλεφωνικό κατάλογο προέρχεται από την ιταλική φράση buona parte που σημαίνει <καλή μέρα>
Βεκιάρης Προέρχεται από την τουρκική λέξη bekar που σημαίνει ανύπαντρος
Βελέντζας προέρχεται από τη λέξη velentza που είναι χοντρή, χωριάτικη κουβέρτα
Βελής προέρχεται από την τουρκική λέξη veli που σημαίνει κυβερνήτης, νομάρχης, διοικητής.
Βενιέρης το εν λόγω επώνυμο μας έρχεται από την Ιταλία, όπου venier σημαίνει … όνομα
Βικέλας είναι σλαβική λέξη από το bik που σημαίνει ταύρος
Βογιατζής μας έρχεται από τους εξ ανατολών γείτονες από την τουρκική λέξη boyaci που είναι ο μπογιατζής
Βόγλης προέρχεται από την αλβανική λέξη vogel που σημαίνει μικρός
Βότσης είναι από το αρβανίτικο voci που σημαίνει μικρό παιδί, μούτσος
Βουγάς προέρχεται από την τουρκική λέξη bug που σημαίνει αρχηγός.
Βούζας προέρχεται από τουρκική λέξη buz που σημαίνει πάγος
Γαϊτάνος προέρχεται από την τουρκική λέξη gaytan που μεταφράζεται ως κορδόνι
Γαρμπής Η λέξη είναι αραβική από το garb και σημαίνει δύση
Γιαρμάς προέρχεται από την τουρκική λέξη yarma που σημαίνει σχίσιμο
Γιαχνής προέρχεται από τη λέξη yahni που σημαίνει λάχανο με κρέας
Γκίνης είναι ο Γιάννης στα αλβανικά από το gine
Γκλάβας προέρχεται από τη σλαβική λέξη glava που σημαίνει κεφαλή
Γκολέμης είναι ο μεγάλος και προέρχεται από το σλαβικό golem
Γρανίτσας σλαβική λέξη granica που σημαίνει σύνορα
Δαβάκης προέρχεται από την τουρκική λέξη tabak που σημαίνει βυρσοδέψη
Δαφέρμος Ιταλικής προελεύσεως επώνυμο από τη λέξη de fermo που σημαίνει βέβαιος, σταθερός
Δέδες είναι ο παππούς στα τούρκικα
Δεμέστιχας προέρχεται από την ιταλική λέξη da mestica που μεταφράζεται σαν μείγμα χρωμάτων
Δούρος είναι ο αλύγιστος ,προέρχεται από την ιταλική λέξη duro
Ζαίμης προέρχεται από την ιταλική λέξη zaim που σημαίνει φοροεισπράκτορας
Ζηρίνης είναι ο ξανθός και προέρχεται από την περσική λέξη zarin
Ζολώτας είναι ρώσικης προέλευσης από το zoloto που σημαίνει χρυσάφι
Ζορμπάς ένα από τα γνωστά επώνυμα σε όλον τον κόσμο λόγω της κινηματογραφικής επιτυχίας του Άντονυ Κουίν , σημαίνει άτακτος και ταραξίας προερχόμενο από το τούρκικο zorba.
Ιντζές τούρκικη λέξη ( ince ) που μεταφράζεται σαν λεπτός, πονηρός
Καββαδάς είναι σέρβικη λέξη ( kavad ) που σημαίνει μανδύας
Καγιάς προέρχεται από την τούρκικη λέξη kaya που σημαίνει βράχος
Καζαντζής είναι ο λεβητοποιός ,προέρχεται από τα τούρκικα ( kazanci )
Κακουλίδης η λέξη είναι περσική και σημαίνει βόστρυχος ( kakul )
Καλαφάτης η λέξη σημαίνει αλείφω πλοίο με πίσσα , από την ιταλική λέξη calafato
Κάλφας είναι ο βοηθός , προέρχεται από την λέξη kalfa
Καμμένος δεν σημαίνει κυριολεκτικά καμένος , αλλά προέρχεται από την λέξη kamen που σημαίνει πέτρα.
Καμπάς προέρχεται από την τούρκικη λέξη kaba που σημαίνει ακατέργαστος , κοινός.
Καπλάνης σημαίνει τίγρης στα τούρκικα ( caplan )
Καραγκιόζης είναι βέβαια το όνομα του γνωστού ήρωα του θεάτρου των σκιών, προέρχεται από την τούρκικη λέξη karagoz που σημαίνει μαυρομάτης δηλ. αυτός που έχει μαύρο μάτι.
Καραλής είναι από το τούρκικο kara ali που σημαίνει μαύρος Αλής.
Καραμπάσης σημαίνει παπάς και προέρχεται από την τούρκικη λέξη karaba
Καράμπελας είναι ο μαύρος / κακός μπελάς, από το τούρκικο kara bela
Καρατζάς προέρχεται από την τούρκικη λέξη karaca που σημαίνει ζαρκάδι αλλά και μελαχρινός.
Καρράς σημαίνει μαύρος ( τούρκικα kara )
Καρτάλης σημαίνει αστός από την λέξη kartal
Καφαντάρης είναι τούρκικη λέξη ( από το kafadar ) που σημαίνει σύντροφος.
Κεντέρης σημαίνει λύπη , προερχόμενο από το τούρκικο keder.
Κιμούντρης ,Κυμούντρης και προέρχεται από την ελληνικότατη λέξη κύμα + μουντάρω που σημαίνει δαμάζω, δηλαδή αυτός που κυριεύει , δαμάζει τα κύματα καθώς όλοι οι Κιμουντρέοι ήταν θαλασσινοί , ζούσαν στην Πελοπόννησο και μετά στην Σμύρνη της Μ. Ασίας.
Κούβελος προέρχεται από την ιταλική λέξη covele που είναι η κουφάλα του δένδρου
Κούγιας είναι ο πεταλωτής , έχει τις ρίζες του στην σλαβική λέξη kuja.
Κουγιουμτζής προέρχεται από την τούρκικη λέξη kuyummci που σημαίνει χρυσοχόος .
Λέκκας είναι από τα ονόματα που προέρχονται από παραφρασμένα βαφτιστικά ονόματα. Είναι αλλοίωση της αρβανίτικης λέξης lekka που σημαίνει ο…Αλέκος.
Λιάνης προέρχεται από την γαλλική λέξη liane που σημαίνει δένω.
Λιάπης είναι αρβανίτικη λέξη και έτσι λένε τον κάτοικο της νότιας αλβανιασ.
Λιάρος Προέρχεται από το αρβανίτικο lare που σημαίνει παρδαλός π. χ για το κατσίκι
Μάλας σημαίνει μυστρί και προέρχεται από την τουρκική λέξη mala.
Ματράκης σημαίνει ραβδί
Μουτάφης προέρχεται από την τουρκική λέξη mutaf που σημαίνει σχοινοποιός , υφαντουργός.
Μπαϊρακτάρης είναι ο σημαιοφόρος από το τούρκικο bayraktar
Μπατίστας η λέξη είναι ιταλική ( battista ) και σημαίνει βαπτιστής
Μπέλος σημαίνει άσπρος και η ρίζα του είναι σλαβική bel.
Μπουρνάζος σημαίνει από τα τούρκικα ( burnaz ) μυταράς.
Νταϊφάς σημαίνει ομάδα- σωματείο από την αραβική λέξη taife
Νταλιάνης προέρχεται από την τουρκική λέξη dalyan που σημαίνει ιχθυοτροφείο.
Ντενίσης προέρχεται από την τουρκική λέξη denis που σημαίνει θάλασσα.
Ουζούνης προέρχεται από την τούρκικη λέξη uzun που σημαίνει μακρύς αλλά και ψηλός.
Πάικος η λέξη είναι βουλγάρικη και σημαίνει αράχνη.
Παλάσκας σημαίνει φυσιγγιοθήκη , είναι δε τούρκικη ( palaska )
Παφίλης σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει μεταλλική πλάκα, από το τούρκικο pafla.
Παπαρήγα βασιλιάς - παπάς
Πέτας επώνυμο σλαβικής προέλευσης που σημαίνει φτέρνα ( peta )
Ράμμος σημαίνει κλωνάρι , από το ιταλικό ramo
Ρέντης είναι ο βαρύς από το αραβικό redi
Σακάς μεταφράζεται σαν νεροκουβαλητής από το τούρκικο saka
Σακελάριος σημαίνει θησαυροφύλακας , η προέλευση του λατινική
Σαράφης είναι ο αργυραμοιβός
Σαρρής προέρχεται από την τούρκικη λέξη sari που σημαίνει ξανθός, κίτρινος
Σαχίνης σημαίνει γεράκι
Σημίτης σημαίνει κουλουρτζής από το τούρκικο simit=κουλούρι
Σειτανίδης προέρχεται από την αραβική λέξη seitan που σημαίνει διάβολος
Σέκερης προέρχεται από την τούρκικη λέξη seker που είναι η ζάχαρη
Σεφερλής είναι το σαφάρι
Σούρλας σημαίνει προβοσκίδα- φλογέρα
Τερζής είναι ο ράφτης από το τούρκικο terzi
Τζαμτζής είναι ο υαλοτεχνίτης
Τσάκωνας είναι το τραχύ έδαφος από το αλβανικό tsakon
Τσαλίκης είναι ο γερτός από το τούρκικο calik
Τσελέπης σημαίνει προβατέμπορος
Τσουκαλάς προέρχεται από την ιταλική λέξη zuca που μεταφράζεται ως ο μεγάλος τέντζερης, μεγάλο τσουκάλι
Φέρτης σημαίνει άτομο μοναχό
Φούρλας Προέρχεται από την ιταλική λέξη frullo που σημαίνει σβούρα
Φυσσούν σημαίνει γοητεία , από το τουρκικό fusum
Χαράμης μεταφράζεται σαν αμαρτία και προέρχεται από το αραβικό kharam
Χατζής είναι ο προσκυνητής
ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΠΩΝΥΜΑ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ greeksurnames.blogspot.com